Tag: Law

-COVER STORY- The Legal Issue – The Lawyer’s View: Andrew Demetriou, Managing Director, IDLAW

Posted on | by Paschalis Paschali

“Anything that can take us out of our island mentality and open us up to wider scrutiny is very welcome.” Andrew Demetriou, Managing Director, Ioannides Demetriou LLC
In GOLD The Business Magazine of Cyprus | The Legal Issue – The Lawyer’s View / August 2024

Let’s start with the failed rollout in January of the e-justice system, with completion now projected for 2025. How did the profession react to this setback and how has it affected your firm’s operations in particular?

The “failed rollout” was not met with surprise or undue consternation because the previous i-justice system was brought back into operation immediately so there was no noticeable effect or downtime as court filings were concerned. The revision of the civil procedure system and court filing system in Cyprus was an overdue and very necessary project for the legal industry and the economy in general. Progress always has its hiccups and, as a practising lawyer, I prefer to focus on the positive, which is that this particular leap was made for the reasons mentioned.

Macroeconomic challenges and geopolitical strife have led to the contraction of the local industry in recent years. How do you assess its present state?

The legal industry, throughout the world and not just in Cyprus, can be characterised as “swings and roundabouts.” – You lose in one area but you gain in another. The significant loss of business arising from the Russian invasion of Ukraine, allied to the sanctions that followed, has been made up by an upturn in local business, notably in the fields of inward foreign investment and significant local merger and acquisition cases, along with a greater service offering, particularly in the areas of financial services and regulatory compliance. This, as well as an increase in alternative dispute resolution services, which is another area in which we are particularly active, has more than made up the difference as far as Ioannides Demetriou LLC is concerned.

Given these challenges, are Cyprus law firms identifying and pursuing new revenue opportunities by tapping into new markets or introducing new service offerings?

Cypriot law firms have always been enterprising when it comes to sourcing work. Firms that have – or can develop or source – expertise in new areas of work will do so and will seek to attract new clients from both the local market and abroad. There are opportunities for law firms in many fields. Development projects are on the rise and inward foreign investment in all fields is at an all-time high. Despite the reputational damage that Cyprus has incurred lately, due to scandals such as the passport debacle, it is still an attractive venue for foreign investors.

Meanwhile, other industries are taking market share from law firms by providing ‘one-stop solutions’ to clients. Do you foresee this trend driving consolidation within the legal sector? Can law firms adapt to this competitive landscape?

It has become clear that clients are demanding ever-increasing expertise from their lawyers. The days of the small law office – where the only “specialisation” was “generalisation” – are nearing their end. Law firms will either have to specialise and limit their offering to their area(s) of specialisation or grow to have a number of specialist lawyers of different expertise at their clients’ disposal – there is no halfway house. We do not view the ‘one-stop shop’ per se as a direct challenge. There will always be a demand for legal expertise and for top lawyers. Such lawyers are not born but are the product of hard work, dedication, support and encouragement and access to cases and resources so that they can reach the very top in their respective fields. All leading law firms invest time and effort in nurturing their promising junior lawyers to become leaders in their fields of practice. The firms that succeed in this will not only survive but will thrive as they will offer a far superior service to that of any ‘one-stop shop’.

The Finance Ministry plans to introduce a single authority to supervise the whole of the professional services sector, as part of broader efforts to improve the country’s image abroad. What are your thoughts on this?

This is actually an EU initiative, not one being taken by the Ministry of Finance alone. Provided that it is well managed, this can only be a good thing as it will force the Cypriot services sector to be on a par with the rest of Europe. Anything that can take us out of our island mentality and open us up to wider scrutiny is very welcome, as far as I am concerned.

Finally, what strategies should be adopted if a substantial rebranding initiative is to be undertaken with the aim of restoring Cyprus’ reputation within the international business community?

We need to see far-reaching investigations away from political influence, speedy and competent prosecutions, and harsh sentences that have a true deterrent effect. Local confidence in the country’s political and legal systems is at an all-time low and, if this is the case, how can we possibly believe that the international community will think any differently? We are kidding ourselves if we believe that the international community has forgotten or will forget in a hurry the scandals that have plagued Cyprus in recent times. They will only be forgotten if Cyprus can demonstrate that it has realised the error of its ways by taking active and concrete steps to eradicate them and punish those involved.

Another win for SAPA

Posted on | by Paschalis Paschali

Client Alert: IOANNIDES DEMETRIOU LLC has achieved a significant win for its client, the Paphos Sewerage Board (SAPA) in the arbitration relating to the claim raised by the Saur-Iacovou JV consortium on 12/03/22 based on article 19.1 of the contract for the Operation and Maintenance of the Paphos Sewerage Board Biological Unit. located in Achelia, which involved an additional payment of €2,400,000 until the end of the 8- year contract. A final decision has been issued by the arbitrator Mr. Costas Clerides (former Attorney General of the Republic of Cyprus) which rejected the said claim in its entirety and awarded the legal costs of the Paphos Sewerage Board as the successful party to the proceedings.

View Paphos mayor Mr. Phedon Phedonos’ release here.

The case was handled by our Director, Demetris Kronides.

Liquidated damages in construction contracts

Posted on | by Paschalis Paschali

Client Alert: Ioannides Demetriou LLC has scored an important victory for its client, the University of Cyprus, in a bitterly contested interim order application by a contractor seeking to restrain the University (as employer in the contract) from deducting liquidated damages for delay under the contract. The contract was the standard Cyprus public sector construction contract.

The Applicant contractor claimed that the contract had become “time at large” due to the fact that the employer had failed to respond to an application for extension of time and had also given instructions for additional works after the contractual date for completion of the works.

The judgment provides both contractors and public sector employers with guidance as to the legal considerations that may influence a Court in relation to issues such as requests for an extension of time, the liquidated damages clause and the role of KEAA in the standardised construction contract for public works. The court adopted a common sense approach and emphasised the need for both contractor and the employer to comply with the terms of the contract in so far as the submission of claims and their evaluation is concerned.

The case was handled by our Senior Associate, Anna P. Christou

Links to judgment: pp.1-10 / pp.11-20 / pp.21-30

Χρόνος στα Κατασκευαστικά Συμβόλαια

Posted on | by Paschalis Paschali

Μια σύμβαση εργολαβίας, όσο περίπλοκη και αν είναι, είναι ουσιαστικά μια συμφωνία μεταξύ
ενός εργοδότη / ιδιοκτήτη και του εργολάβου, σύμφωνα με την οποία, σε αντάλλαγμα για το
ποσό της σύμβασης, ο εργολάβος συμφωνεί με τον εργοδότη / ιδιοκτήτη να εκτελέσει τις
εργασίες για μια σταθερή ή προσδιορίσιμη τιμή, εντός καθορισμένου χρόνου, στην ποιότητα
που ορίζεται στη σύμβαση, όπως εύλογα καθορίζεται από τον Αρχιτέκτονα / Μηχανικό /
Εργοδότη / εκπρόσωπο του Εργοδότη, ανάλογα με την περίπτωση.


Επομένως, ο χρόνος είναι ένα σημαντικό στοιχείο σε μια κατασκευαστική σύμβαση. Είναι
τόσο σημαντικός όσο το χρήμα.


Είναι επίσης η πιο κοινή πηγή διαφορών.

Διαβάστε πιο κάτω την μελέτη με τίτλο: Χρόνος στα Κατασκευαστικά Συμβόλαια του Ανδρέα Δημητρίου, Διευθύνων Σύμβουλος, Ioannides Demetriou LLC:

AD_article_full_v2Download

Η αλήθεια για την Διαιτησία στην Κύπρο

Posted on | by Paschalis Paschali

Οι νέοι Κανονισμοί Πολιτικής Δικονομίας έχουν ήδη προκαλέσει αισθητή μείωση στην καταχώριση νέων αγωγών στα Δικαστήρια. Αυτό επειδή με τους νέους Κανονισμούς η προεργασία που απαιτείται να γίνει από τον διάδικο και τον δικηγόρο του, είτε για να εγερθεί μια αγωγή είτε για να καταχωριστεί μια υπεράσπιση, είναι περισσότερη από ότι ήταν με τους παλαιούς θεσμούς. Γενικότερα, με τους νέους Κανονισμούς, όλες οι δικονομικές διαδικασίες που συνθέτουν μια δικαστική διαδικασία απαιτούν περισσότερες ανθρωποώρες για να εκτελεστούν αλλά και πρέπει να γίνουν σε πολύ στενότερα χρονικά περιθώρια. Εκτιμώ ότι σύντομα θα δούμε αύξηση του κόστους παροχής δικηγορικών υπηρεσιών που αφορούν εκπροσώπηση στο Δικαστήριο αλλά αυτό είναι ένα άλλο, συνδεδεμένο μεν, ζήτημα. 

Ένεκα των πιο πάνω ριζικών αλλαγών, τα Δικαστήρια και η πολιτεία αναμένουν και προσδοκούν ότι οι Νέοι Κανονισμοί Πολιτικής Δικονομίας θα προκαλέσουν αύξηση στην εξωδικαστηριακή επίλυση διαφορών και εννοείται ότι η κύρια μέθοδος εξωδικαστηριακής επίλυσης διαφορών στην Κύπρο είναι η Διαιτησία.

Συνεπώς αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο για να θέσω ορισμένα πράγματα στην ορθή τους βάση και διάσταση, ενόψει αυτής της αύξησης που αναμένεται στις Διαιτησίες στην Κύπρο, έτσι ώστε ο αναγνώστης να μπορεί να αποφασίσει εάν επιθυμεί να χρησιμοποιήσει τα Δικαστήρια ή την Διαιτησία για να επιλύσει την διαφορά του.

Εάν ο αναγνώστης έχει ήδη υπογράψει σύμβαση που περιέχει ρήτρα διαιτησίας, πάλι θα μπορεί να ενημερωθεί ως προς το πως να διαχειριστεί την διαιτησία έτσι ώστε να αυξήσει τις πιθανότητες η όλη διαδικασία να στεφθεί με επιτυχία.

Αρχίζω με το να πω ότι υπάρχουν αρκετές παρανοήσεις σε σχέση με την Διαιτησία και αυτό παρασύρει διαδίκους σε λανθασμένες αποφάσεις. Οι λανθασμένες αυτές αποφάσεις στο τέλος καταλήγουν να προκαλούν αυξημένο κόστος, σπατάλη χρόνου, ταλαιπωρία και εκνευρισμό στους διαδίκους.

Συγκριτικό Κόστος Διαιτησίας vs Δικαστηρίου

Η πρώτη παρανόηση είναι ότι η Διαιτησία είναι πιο οικονομική από πλευράς εξόδων από το Δικαστήριο. Αυτό ουσιαστικά δεν αληθεύει. Η Διαιτησία δεν είναι πιο οικονομική από το Δικαστήριο και εξηγώ. Είτε στο Δικαστήριο είτε στην Διαιτησία ο διάδικος θα εκπροσωπηθεί από Δικηγόρο, άρα αυτό το κόστος είναι σταθερό και στις δύο περιπτώσεις. Επίσης στην Διαιτησία όπως και στο Δικαστήριο η μαρτυρία είναι της ίδιας έκτασης, άλλα και οι ανθρωποώρες που θα δαπανήσει ο διάδικος για να προετοιμαστεί για να μαρτυρήσει πάλι είναι οι ίδιες.

Όμως στην Διαιτησία, οι διάδικοι θα πρέπει να πληρώσουν τον Διαιτητή ή τους Διαιτητές τους και σε ορισμένες περιπτώσεις θα πρέπει να πληρώσουν και ορισμένα άλλα κόστη όπως τους χώρους συνεδριάσεων και κόστη της Διαιτησίας. Στο Δικαστήριο πληρώνεται ένα αρχικό ποσό με την καταχώριση της αγωγής και μετέπειτα τα κόστη υπό μορφή χαρτοσήμων είναι πολύ χαμηλά. Ούτε και πληρώνεις τον Δικαστή με την ώρα και ούτε και πληρώνεις τον Δικαστή παραπάνω αναλόγως των επίδικων θεμάτων ή την έκταση των δικασίμων ή το χρόνο που θα του πάρει να συντάξει την οποιαδήποτε απόφαση. Στην Διαιτησία όμως αυτά τα επιπλέον κόστη υπάρχουν και αναλόγως της περίπτωσης μπορεί να αυξηθούν δραματικά. Επίσης, στην περίπτωση Δικαστηρίου η αίθουσα διεξαγωγής της δίκης είναι δωρεάν ενώ στην Διαιτησία υπάρχουν (κάποτε) το κόστος του χώρου της Διαιτησίας όπως και το κόστος της στενογράφου κτλ. που πληρώνονται από τους διάδικους αναλόγως της μεταξύ τους συμφωνίας και/ή του αποτελέσματος της Διαιτησίας.

Χρόνος Αποπεράτωσης

Δεύτερη άποψη που επικρατεί, και η οποία ελλοχεύει κινδύνους, είναι ότι η Διαιτησία είναι πιο γρήγορη από το Δικαστήριο. Για να κρίνουμε το εάν η Διαιτησία είναι πιο γρήγορη από το Δικαστήριο πρέπει να γνωρίζουμε από που προέκυψε η άποψη αυτή. Η άποψη αυτή προέκυψε από το ότι οι αγωγές ήταν τόσες πολλές που προηγουμένως χρειαζόταν 5 – 6 χρόνια μέχρι να έρθει η σειρά της αγωγής για ακρόαση και σύνολο 6 – 8 χρόνια μέχρι να εκδοθεί απόφαση. Ειδικότερα, αγωγές του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας που ήταν και το πιο βαρυφορτωμένο όντως έπαιρναν τόσο καιρό και πολλές φορές ακόμη περισσότερο. Σε άλλα Επαρχιακά Δικαστήρια, όπως αυτό της Πάφου ή της Αμμοχώστου, η περίοδος κυμαίνετο στα τουλάχιστο 4 – 5 έτη. Δηλαδή ήταν ο όγκος των αγωγών που κατέστησε την Διαιτησία πιο γρήγορη στα μάτια των διαδίκων.

Αυτό όμως με τον χρόνο, δηλαδή σε βάθος 4 – 6 ετών, ευελπιστούμε ότι θα αλλάξει επειδή οι αγωγές, ένεκα των Νέων Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας (τουλάχιστο αυτό ήταν το όλο σκεπτικό πίσω από την μεταρρύθμιση), θα μειωθούν και άρα θα δίδεται ημερομηνία ακρόασης πολύ πιο γρήγορα. Υπάρχουν ορισμένες πολύ αισιόδοξες θα έλεγα προβλέψεις για εκκίνηση της ακρόασης εντός 2 ετών. Δεν νομίζω να κινηθεί τόσο γοργά η διαδικασία αλλά θεωρώ ότι ένας χρόνος εκδίκασης εντός 2.5 – 3.5 ετών από την καταχώριση θα είναι εφικτός στα επόμενα 4 – 6 χρόνια. Αυτός είναι πάλι αρκετός καιρός αλλά είναι πολύ πιο λίγος χρόνος από ότι χρειαζόταν προηγουμένως.  

Υπάρχει αλήθεια στην άποψη ότι η Διαιτησία είναι πιο γρήγορη από το Δικαστήριο αλλά  αυτό ισχύει μόνο εάν η Διαιτησία όντως κινείται με την δέουσα σπουδή. Μια Διαιτησία όπου ο Διαιτητής δεν «κουμαντάρει» επαρκώς την διαδικασία ή τους διαδίκους ή όπου Διαιτητής, δικηγόροι και διάδικοι δεν έχουν την δυνατότητα να δικάσουν συνεχόμενα (ή δεν επιθυμούν για τον ένα ή τον άλλο λόγο να την προχωρήσουν γρήγορα) μπορεί να πάρει αρκετά πιο πολλά έτη παρά ότι χρειάζεται και δεν είναι καθόλου δύσκολο να φθάσει τα 3 – 4 έτη.

Επίσης, το εάν μια Διαιτησία θα ολοκληρωθεί σε ένα, δύο, τρία ή τέσσερα και βάλε έτη είναι κάτι που εξαρτάτε όχι από τον θεσμό της Διαιτησίας αλλά κυρίως από τον Διαιτητή, τους δικηγόρους που την χειρίζονται αλλά και πιο σημαντικά, από τους ίδιους του διαδίκους. Η οποιαδήποτε καθυστέρηση, αναλόγως της περίπτωσης, είναι από τους προαναφερόμενους τρεις συμμετέχοντες που θα προκληθεί.

Εννοείται ότι σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχουν πολύπλοκες διαιτησίες με δικόγραφα που απαριθμούν εκατοντάδες σελίδες και εκατοντάδες τεκμήρια. Αυτές όντως είναι δικαιολογημένο να διαρκέσουν 2 – 4 έτη. Το πρόβλημα είναι όταν διαιτησίες οι οποίες δεν είναι ιδιαίτερα πολύπλοκες καταλήγουν να διαρκούν το ίδιο με τις πολύπλοκες.

Τελεσιδικία της Διαδικασίας

Τρίτη παρανόηση είναι ότι η απόφαση της Διαιτησίας είναι δεσμευτική για τα μέρη. Νομικά η απόφαση της Διαιτησίας είναι όντως δεσμευτική για τα μέρη αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο διάδικος που έχασε στην Διαιτησία δεν έχει δικαίωμα να ενστεί στην εγγραφή της.

Η έκδοση διαιτητικής απόφασης δεν αποτελεί τελεσίδικο μέτρο. Σε αντίθεση με απόφαση δικαστηρίου ή τελεσιδικία στην περίπτωση Διαιτητικής απόφασης επέρχετε με την αναγνώριση και εγγραφή της σε αρμόδιο Δικαστήριο. Συνεπώς ένας επιτυχών διάδικος σε Διαιτησία, εάν ο αποτυχών διάδικος δεν σεβαστεί την απόφαση του Διαιτητή, θα αναγκαστεί να αιτηθεί στο Δικαστήριο για να την εγγράψει για μπορέσει να την εκτελέσει. Επίσης, ο αποτυχών διάδικος στην Διαιτησία θα έχει αναφαίρετο δικαίωμα να καταχωρίσει ένσταση στην αίτηση για εγγραφή και να αιτηθεί την ακύρωση της απόφασης του Διαιτητή για διάφορους νομικούς και πραγματικούς λόγους που επιτρέπει η νομολογία.

Συνεπώς θα έλεγα ότι η ορθή διάσταση του όλου πράγματος είναι ότι ναι μεν η απόφαση του Διαιτητή είναι δεσμευτική για τα μέρη στο ότι δεν μπορούν να την εφεσιβάλουν στον ίδιο ή σε άλλο Διαιτητή αλλά δεν είναι άμεσα εκτελέσιμη όπως είναι η απόφαση του Δικαστηρίου. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου το Δικαστήριο έχει ακυρώσει αποφάσεις Διαιτητών με αποτέλεσμα η νίκη στην Διαιτησία να ήταν άνευ σημασίας. Άρα μέσω του Δικαστηρίου απευθείας, αποφεύγεται αυτός ο κίνδυνος της μη εγγραφής της απόφασης του Διαιτητή. Αυτό το αναφέρω επειδή πολλή διάδικοι θεωρούν ότι ήρθαν στο τέλος του δρόμου με την έκδοση της απόφασης του Διαιτητή υπέρ τους και μετά αντιλαμβάνονται ότι κέρδισαν την πιο κύρια μάχη αλλά υπάρχουν και άλλες μάχες (και άλλα έξοδα) μέχρι να τελειώσει ο «πόλεμος».

Πρόσθετες Οικονομικές Πτυχές

Τέταρτο ζήτημα που οπωσδήποτε χρίζει αναφοράς και επισήμανσης είναι το γεγονός ότι η Διαιτησία εμπεριέχει ένα κίνδυνο που αφορά την πληρωμή του Διαιτητή. Ο διάδικος ο οποίος επιθυμεί να προκαλέσει καθυστερήσει ή να αποφύγει την πληρωμή ή που ουσιαστικά δεν θέλει να λυθεί η διαφορά επειδή θεωρεί ότι τον συμφέρει να παραμείνουν τα πράγματα όπως έχουν έχει την ευχέρεια να λειτουργήσει ανέντιμα και να μην πληρώνει το δικό του μερίδιο των εξόδων του Διαιτητή καθυστερώντας έτσι την διαδικασία.

Δεν είναι λίγες φορές που ο Διαιτητής ετοιμάζει την απόφαση του και ζητά από τους διαδίκους να πληρώσουν το τιμολόγιο του για τους την αποστείλει και ο διάδικος ο οποίος θεωρεί ότι θα χάσει ή ο οποίος δεν του συμφέρει η έκδοση της απόφασης αρνείται να καταβάλει το δικό του μισό των εξόδων. Το αποτέλεσμα είναι ότι πληρώνει όλο το κόστος του Διαιτητή ο διάδικος που επιθυμεί να εκδοθεί η απόφαση και μετά τρέχει για να εγγράψει την απόφαση του Διαιτητή στο Δικαστήριο έτσι ώστε εισπράξει αυτό το κόστος μαζί με το ποσό που επιδίκασε υπέρ του ο Διαιτητής. Και στο Δικαστήριο μπορεί να δημιουργήσει κανείς καθυστέρηση αλλά τουλάχιστο δεν επιβαρύνεται ή άλλη πλευρά με το κόστος έκδοσης της απόφασης.

Υπάρχουν και ορισμένες περιπτώσεις όπου διάδικος πλήρωσε όλο το κόστος του Διαιτητή και μετά απέτυχε στην εγγραφή της απόφασης (για τον ένα ή τον άλλο λόγο) και άρα στην ουσία πλήρωσε για μια απόφαση παντελώς άχρηστη.

Ο Διαιτητής οφείλει να μειώσει αυτό το κίνδυνο στο ελάχιστο με το να εκδίδει συχνά ενδιάμεσα τιμολόγια έτσι ώστε το τελευταίο τιμολόγιο, αυτό της έκδοσης της απόφασης, να μην είναι φορτωμένο με προηγούμενη ατιμολόγητη εργασία. Αυτό όμως δεν το έχουν πάντα κατά νου όλοι.  

Η σημασία των ορθών επιλογών και αποφάσεων

Τα προαναφερόμενα σκοπό έχουν την παράθεση της ορθής διάστασης και δεν διαφοροποιούν και δεν αλλοιώνουν το ότι η Διαιτησία ήταν, και παραμένει, εξαιρετική μέθοδος εξωδικαστηριακής επίλυσης διαφορών, για τις κατάλληλες όμως περιπτώσεις και νοουμένου ότι παρθεί μια σειρά ορθών και σοφών αποφάσεων, οι οποίες θα θέσουν τα θεμέλια για μια γρήγορη διαδικασία διαιτησίας η οποία με την σειρά της θα καταλήξει στην έκδοση μιας εγγράψιμης απόφασης.

Η πρώτη απόφαση που πρέπει να παρθεί, και ίσως η πιο σημαντική, είναι ως προς το πρόσωπο του Διαιτητή.

Ο Διαιτητής πρωτίστως οφείλει να έχει χρόνο να φέρει την Διαιτησία εις πέρας γρήγορα. Ένας Διαιτητής μπορεί να έχει χρόνο σε μια περίοδο και σε άλλη να μην έχει επειδή ανάλαβε και άλλες εργασίες ή επειδή είναι επαγγελματίας (δικηγόρος, αρχιτέκτονας, πολιτικός μηχανικός, επιμετρητής ποσοτήτων κλπ.) και έχει και άλλες επαγγελματικές υποχρεώσεις. Άρα οι διάδικοι θα πρέπει εξ αρχής, πριν την επιλογή του Διαιτητή, να κάνουν μια συζήτηση μαζί του για να διαπιστώσουν ότι την συγκεκριμένη περίοδο έχει τον χρόνο να προωθήσει την διαδικασία με την δέουσα σπουδή.

Η δεύτερη απόφαση που πρέπει να παρθεί και η οποία πάλι αφορά το πρόσωπο του Διαιτητή είναι το κατά πόσο ο συγκεκριμένος Διαιτητής είναι ο πιο κατάλληλος για να επιλύσει την συγκεκριμένη διαφορά και να καταλήξει σε μια εγγράψιμη απόφαση.

Παραδείγματος χάριν, μπορεί η διαφορά να αφορά ένα οικοδομικό συμβόλαιο και τα μέρη να συγκλίνουν στην επιλογή ενός Διαιτητή ο οποίος είναι επαγγελματίας στον κατασκευαστικό τομέα. Όμως εάν πέραν των τεχνικών ζητημάτων η διαφορά εμπεριέχει και διαφωνία ως προς σωρεία νομικών ζητημάτων τότε μπορεί ο εν λόγω επαγγελματίας του κατασκευαστικού τομέα να μην είναι ο πιο κατάλληλος για να την επιλύσει. Ένας αρχιτέκτονας σίγουρα μπορεί να κρίνει καλύτερα από ένα δικηγόρο εάν κάτι συνιστά κακοτεχνία με βάση τα σχέδια ή εάν η επιλογή ενός υλικού ήταν ή δεν ήταν η κατάλληλη αλλά σίγουρα θα δυσκολευτεί να αποφασίσει νομικά ζητήματα όπως εάν το τάδε τεκμήριο αποτελεί αποδεκτή μαρτυρία ή την νομική ερμηνεία ενός συγκεκριμένου όρου ή τις νομικές προεκτάσεις μιας σειράς γεγονότων. Πάλι αυτός ο επαγγελματίας θα αποφασίσει τα νομικά αυτά ζητήματα αλλά θα του πάρει πολύ περισσότερο χρόνο (τον οποίο βεβαίως θα χρεώσει) από αυτό που θα έπαιρνε σε ένα δικηγόρο και επιπλέον είναι αυξημένες οι πιθανότητες να προβεί σε κάποιο νομικό σφάλμα το οποίο να επηρεάσει το κύρος της τελικής απόφασης.

Το ίδιο όμως μπορεί να λεχθεί και για ένα δικηγόρο ο οποίος αναλαμβάνει μια διαιτησία η οποία ναι μεν περιέχει διαφωνία σε μερικά νομικά ζητήματα αλλά η μεγάλη διαφωνία έγκειται ως προς τα τεχνικά ζητήματα. Βεβαίως και ο δικηγόρος μπορεί να αποφασίσει το και τεχνικό κομμάτι αφού ακούσει την μαρτυρία των διαδίκων και των εμπειρογνωμόνων τους αλλά ενδεχομένως να ήταν καλύτερα οι διάδικοι να είχαν αποταθεί σε επαγγελματία του τομέα της διαφοράς αφού η διαφορά τους ήταν παραπάνω επί τεχνικών σημείων παρά επί νομικών.

Για να διασφαλίσουν μια γρήγορη διαδικασία καθώς και την έκδοση μιας εγγράψιμης απόφασης οι διάδικοι οφείλουν να αναλογιστούν την ίδια την φύση της διαφοράς τους. Με το να αποταθούν σε δικηγόρο μεγιστοποιούνται οι πιθανότητες η απόφαση να είναι εν τέλη εγγράψιμη και να μην ακυρωθεί ένεκα κάποιου νομικού παραστρατήματος. Συνεπώς οι διάδικοι θα πρέπει να αποφασίσουν εάν θα αρκεστούν στο να πείσουν τον Διαιτητή που είναι νομικός επί τεχνικών ζητημάτων μέσω της παράθεσης της μαρτυρίας τους μόνο ή εάν θα ορίσουν και ένα τεχνικό τον οποίο ο Διαιτητής θα μπορεί να συμβουλεύεται για να τον βοηθήσει να αποφασίσει περίπλοκα τεχνικά ζητήματα, μαζί με τα νομικά.

Το αντίστροφο μπορεί και να γίνει σε περίπτωση που οι διάδικοι κρίνουν ότι τα τεχνικά ζητήματα είναι πιο καίρια ή πιο πολλά από τα νομικά. Μπορούν είτε να αναλάβουν το ρίσκο ο καθένας να πείσει τον Διαιτητή ο οποίος είναι τεχνικός (και όχι νομικός) επί των νομικών ζητημάτων ή μπορούν να ελαχιστοποιήσουν το ρίσκο μιας λανθασμένης από νομικής άποψης απόφασης με να συμφωνήσουν να ορίσουν ένα δικηγόρο τον οποίο ο Διαιτητής θα συμβουλεύεται για να τον βοηθήσει να αποφασίσει περίπλοκα νομικά ζητήματα.

Αυτά τα ρίσκα μειώνονται σε μεγάλο βαθμό όπου το επίδικο ποσό είναι αρκετά μεγάλο και άρα δικαιολογεί την παραπομπή της διαφοράς σε τρείς διαιτητές, δηλαδή και τεχνικούς και νομικούς μαζί (εάν είναι τέτοια η φύση της διαφοράς).

Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η επιλογή του ποιος ή ποιοι θα αποφασίσουν την διαφορά είναι ένα από τα κύρια προτερήματα της Διαιτησίας καθότι στο Δικαστήριο δεν μπορείς να διαλέξεις δικαστή. Η ουσία το όλου πράγματος όμως έγκειται στο ότι οι διάδικοι οφείλουν να αναγνωρίσουν την φύση της διαφοράς τους και να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα και/ή να πάρουν ορθές και λογικές αποφάσεις έτσι ώστε να μεγιστοποιήσουν τις πιθανότητες η διαδικασία  να αρχίσει και να ολοκληρωθεί με την δέουσα σπουδή και να οδηγήσει στην έκδοση μιας ορθής, δίκαιης και πάνω από όλα εγγράψιμης διαιτητικής απόφασης.

Μετέπειτα, η επόμενη σημαντική απόφαση που πρέπει να λάβουν οι διάδικοι είναι ποιος δικηγόρος θα τους εκπροσωπήσει στην Διαιτησία. Αυτό έχει να κάνει τόσο με τις γνώσεις του δικηγόρου σε σχέση με την Διαιτησία και την εγγραφή και ακύρωση διαιτητικών αποφάσεων αλλά και με τον χρόνο που έχει να διαθέσει ο εν λόγω δικηγόρος για να δικάσει την Διαιτησία. 

Η Διαιτησία επιτρέπει κάτι το οποίο δεν επιτρέπει το βαρυφορτωμένο πρόγραμμα των Δικαστηρίων, το οποίο δεν είναι άλλο από την συνεχιζόμενη εκδίκαση. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που μπορεί να είναι πολύ πιο γρήγορη από το Δικαστήριο. Συνεπώς εάν τα μέρη επέλεξαν ένα Διαιτητή ο οποίος έχει τον απαιτούμενο χρόνο και μετά επέλεξαν και δικηγόρους οι οποίοι μπορούν να δικάσουν συνεχόμενα, παραδείγματος χάριν από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή ή για δύο οι τρείς συνεχόμενες εβδομάδες (εάν η διαφορά το απαιτεί) τότε η Διαιτησία θα κινηθεί πολύ γρήγορα και θα λήξει αισίως.

Άρα είναι εμφανές ότι οι διάδικοι έχουν πολλά να σκεφτούν και πολλά να αποφασίσουν, τα οποία θα παίξουν σημαντικό ρόλο και θα κρίνουν το κατά πόσο η διαδικασία διαιτησίας θα επιτελέσει τον σκοπό της.

Θεωρώ δόκιμο να δώσω ένα παράδειγμα μιας επιτυχούς διαδικασίας διαιτησίας. Πρόσφατα εκπροσωπήσαμε σε διαδικασία διαιτησίας ένα ημικρατικό οργανισμό. Αντίδικος ήταν μια μεγάλη εταιρεία η οποία ήταν στρατηγικός συνεργάτης του ημικρατικού αυτού οργανισμού.

Προέκυψε διαφορά στην μεταξύ τους σύμβαση και ακριβώς επειδή και οι δύο διάδικοι ήταν σοβαροί και ήθελαν να επιλύσουν την διαφορά τους για να μπορεί να συνεχίσει η επαγγελματική τους σχέση, επέλεξαν από μόνοι τους να χρησιμοποιήσουν τον θεσμό της Διαιτησίας. Η διαφορά ήταν ουσιαστικά νομική αλλά ο Διαιτητής θα έπρεπε να ακούσει και μαρτυρία από εμπειρογνώμονες.

Για Διαιτητή τους επέλεξαν ένα έγκριτο νομικό. Φυσικά, δεν τον επέλεξαν απλά και μόνο επειδή ήταν έγκριτος νομικός. Τον επέλεξαν και για τις νομικές του γνώσεις φυσικά, και για το έντιμο του χαρακτήρα του αλλά και ένεκα του ότι είχε το χρόνο να φέρει την διαιτησία εις πέρας με την δέουσα σπουδή. Το ύψος της διαφοράς ήταν τέτοιο που επέτρεπε την δαπάνη των μερικών εκατοντάδων ευρώ ανά ώρα για ένα Διαιτητή ο οποίος είχε το κύρος, τις γνώσεις, την ικανότητα αλλά και τον χρόνο να φέρει εις πέρας την διαδικασία Διαιτησίας.

Επιπλέον, η νομική κατάρτιση του Διαιτητή ήταν τέτοια που ελαχιστοποιούσε την πιθανότητα να πετύχει η οποιαδήποτε ένσταση στην μετέπειτα αίτηση για εγγραφή της απόφασης του. Για τους πιο πάνω λόγους οι διάδικοι αποτάθηκαν από κοινού στον συγκεκριμένο Διαιτητή. Δηλαδή οι διάδικοι ήδη από την αρχή, συνεργάστηκαν για την επιλογή του Διαιτητή τους χωρίς παρατράγουδα και αχρείαστη καθυστέρηση.

Επίσης, οι διάδικοι επέλεξαν να τους εκπροσωπήσουν δικηγόροι που ήταν στο ίδιο μήκος κύματος με τις επιθυμίες και με το συμφέρον των πελατών τους, με την κύρια επιθυμία να είναι να λυθεί η διαφορά δίκαια αλλά και γρήγορα έτσι ώστε να προχωρήσουν οι διάδικοι παρακάτω.

Οι διάδικοι, ακριβώς επειδή ήταν σοβαροί οργανισμοί, αναγνώριζαν ότι είναι πολύ καλύτερα για τους ίδιους να συνεργάζονται παρά να αντιδικούν. Ήθελαν συνεπώς η διαφορά τους να επιλυθεί το συντομότερο δυνατό. Για αυτό τον λόγο οι ακροάσεις της Διαιτησίας ήταν σχεδόν συνεχιζόμενες. Δηλαδή και ο Διαιτητής και οι δικηγόροι και οι μάρτυρες διέθεσαν συνεχόμενες ημερομηνίες από το πρόγραμμα τους για να δικαστεί η Διαιτησία γρήγορα (όπως προανέφερα, αυτή η δυνατότητα δεν υπάρχει στο Δικαστήριο το οποίο πολύ δύσκολα θα βρει τον χρόνο να δικάζει μόνο μια αγωγή για μια η δύο εβδομάδες συνεχόμενα).

Οι συνεχιζόμενες ακροάσεις έχουν και το επιπρόσθετο πλεονέκτημα του ότι ο μάρτυρας ετοιμάζεται μια φορά, μαρτυρεί και τελειώνει. Δεν χρειάζεται να προετοιμαστεί μια φορά για κυρίως εξέταση και μια ή δύο φορές για αντεξέταση σε κατοπινό διάστημα που στο Δικαστήριο μπορεί να είναι και μήνες μακριά. Αυτό εξοικονομεί του εκάστοτε διαδίκου και χρόνο και χρήμα αφού δεν χρειάζεται να προετοιμάσει τους μάρτυρες τους πάνω από μια φορά. Εάν οι ακροάσεις είναι η μια μακριά από την άλλη τότε θα πρέπει να ξαναγίνει η προεργασία προετοιμασίας του μάρτυρα επειδή δεν είναι εύκολο να θυμάται κανείς τι λέχθηκε πριν ένα ή δύο μήνες, ειδικά σε περίπλοκες υποθέσεις. Άρα με τις συνεχιζόμενες ακροάσεις οι διάδικοι γλυτώνουν ανθρωποώρες που στο τέλος της ημέρας αποτιμούνται σε χρόνο και χρήμα.

Επανερχόμενος στην εν λόγω Διαιτησία, η όλη διαδικασία διήρκησε λίγο περισσότερο από ένα χρόνο από την καταχώρηση των δικογράφων μέχρι και την έκδοση της απόφασης. Έδωσαν μαρτυρία διάφοροι μάρτυρες συμπεριλαμβανομένων και εμπειρογνωμόνων. Ο Διαιτητής εν τέλει δικαίωσε τον ημικρατικό οργανισμό. Ουσιαστικά οι εκεί διάδικοι έλυσαν την διαφορά τους σε λίγο πάνω από ένα έτος ενώ εάν καταχωρούσαν αγωγή στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας η πιο γρήγορη ημερομηνία ακρόασης θα ήταν κάπου στο 2027 με 2028.

Οι πιο πάνω διάδικοι, ακριβώς επειδή αναγνώριζαν ότι μέσω της Διαιτησίας θα είχαν απόφαση πολύ πιο γρήγορα από ότι εάν έλυναν την διαφορά τους στο Δικαστήριο, και επειδή προβήκαν σε μια ορθή επιλογή διαιτητή έθεσαν τις βάσεις επιτυχίας της διαδικασίας μέσω των αρχικών τους επιλογών και αποφάσεων.

Άρα η θετική κατάληξη της διαδικασίας (δηλαδή χωρίς καθυστερήσεις, χωρίς αχρείαστη ταλαιπωρία και χωρίς σπατάλη χρόνου και χρήματος) δεν ήρθε κατά τύχη αλλά ως αποτέλεσμα μιας σειράς ορθών και ενημερωμένων αποφάσεων που έθεσαν τα ορθά θεμέλια για την όλη διαδικασία.

Ευελπιστώ ότι διαβάζοντας το άρθρο αυτό, το οποίο έχει ως σκοπό να θέσει ορισμένα πράγματα που αφορούν τον θεσμό της Διαιτησία στην ορθή τους βάση και διάσταση,  ο αναγνώστης στο τέλος της ανάγνωσης, να είναι σε καλύτερη θέση από ότι ήταν προηγουμένως για να λάβει πιο ενημερωμένες, και άρα πιο ορθές αποφάσεις, για το πως να επιλύσει καλύτερα την διαφορά του, είτε αποφασίσει να την επιλύσει μέσω του θεσμού της Διαιτησίας είτε μέσω των Δικαστηρίων. .

Για περισσότερες πληροφορίες ή εάν έχετε ερωτήσεις που άπτονται του περιεχόμενου αυτού του άρθρου παρακαλώ επικοινωνήστε με τον κ. Θεόδουλο Δημητρίου.

Για να λαμβάνεται άμεση ενημέρωση για τα άρθρα των δικηγόρων του Ιωαννίδης Δημητρίου Δ.Ε.Π.Ε μπορείτε να ακολουθήσετε το Ιωαννίδης Δημητρίου Δ.Ε.Π.Ε στο LinkedIn.

Illegal purpose contracts: Can they ever be enforced under Cyprus Law? – Understanding the “illegality defence”

Posted on | by Paschalis Paschali

“No Court will lend its aid to a man who founds his cause of action upon an immoral or illegal act” said Lord Mansfield CJ in Holman v Johnson (1775) 1 Cowp 341, and marked the Cyprus legal framework around illegality in contracts up to the present date. The principle was redefined in the case of Tinsley v Millingan [1994] 1 AC 340 where the so called “reliance test” was established, essentially providing that if a Claimant needs to rely upon an illegal act in order to advance his claim, then that claim should be rejected. Also known as the common law principle of “ex turpi causa non oritur actio” (meaning “no action can arise from an illegal act”), this maxim usually presents itself as the “defence of illegality”, which is invoked by Defendants so as to argue that the claim against them should not succeed as it is based upon an illegal act.

The case of Christodoulou and others v Antonius H.F.M. Vraets, Civ.Appeal No. 329/2006, is a good example of how Cyprus Courts react to the invocation of this defence. In that case, the Claimant, claimed that he was entitled to the recovery of the amount of $856.000 which he paid as part of an agreement between himself and Defendants 1 and 2. The agreement considered the purchase of rough diamonds from Africa, which would subsequently be sold to the black market and would be exported from Angola to Belgium for processing. All three parties would divide the proceeds from the sale of the processed diamonds.  The Claimant brought an action against both Defendants, as after the payment of the amount above he received no percentage from the sale of the processed diamonds. Defendant 1 attempted to rely on the “illegality defence” and subsequently alleged that since the agreement between the parties was carried out for an illegal purpose, the Court could not “lend its aid” to a man whose cause of action was based on an illegal contract and therefore the Claimant was not entitled to recover his money. The Cyprus Court of Appeal, based their reasoning on the cases of Holman v Johnson and Tinsley v Millingan above and upheld the Defendant’s argument. It was essentially held that since the Claimant was aware of and participated in the illegality of the transaction, he was not entitled to the recovery of his money.

The case of Andronikou v Mavropoulou and another, Civ. Appeal No. 14/2014 is also relevant. In this case, the Claimant brought an action against the Defendant and his daughter for fraud, false representation, deceit and unjust enrichment. The Claimant contended that she had made an agreement with the Defendant, that she would pay him an amount of money, which the Defendant subsequently would pay to certain “key officials” of a developing company so as to persuade them to buy the Claimant’s land. The Claimant’s land was indeed acquired by the developing company but the Defendant took the money and placed them to his daughter’s account instead. The first instance court held that the Claimant was entitled to the return of her money. The Defendant appealed. The Court of Appeal’s decision was not unanimous. It was held by majority that it was evident that the agreement between the parties was signed for an illegal purpose, namely bribery. The Court could not therefore “lend its aid” to the Claimant and hence the latter was not entitled to the recovery of her money.

Remarkably enough, the Court of Appeal accepted in both cases cited above that the Claimant and the Defendants were “in pari delicto”, meaning “in equal fault” regarding the signing of the illegal contract. Yet despite the above finding, the Court held that the Claimants were not entitled to the recovery of their property, the inevitable result of their decision being that the property remained to the Defendants’ possession.

The following questions subsequently arise: If it is accepted that both parties have contributed equally to the illegality of the contract, why is it acceptable for one party to retain the property and not for the other? Why do we consider it unacceptable for the Claimant to recover his property because of his misconduct, while, the Defendant who is culpable of the same misconduct, is often allowed to keep the property?

Although it is evident that this strict approach aims at encouraging morality and ethos in every-day transactions, it is doubtful whether it represents the common sense of justice given the “paradox” results that is sometimes creates.

The UK Courts did not fail to notice the “anomalies” created by the strict application of the “illegality defence” and completely changed their approach as to its application in 2016 with the adjudication of the case of Patel v Mirza [2016] UKSC 42. The Claimant in this case transferred an amount of money to the Defendant intending the latter to trade in shares in the Royal Bank of Scotland using insider information that he anticipated receiving. Neither the insider information, nor the purchase of shares ever materialized. When the Claimant brought an action against the Defendant, the Defendant attempted to rely on the “illegality defence” and argued that the Claimant could not recover his money as trading by using insider information is illegal. The Supreme Court held that the Claimant was entitled to the recovery of his money and that in fact, there is no reason for a party who manages to prove that he is capable of recovering his property on the basis of unjust enrichment, not to do so, just because the monies were paid to the Defendant for an illegal purpose. Additionally, the Supreme Court, held that in applying the “illegality defence” the following three considerations need to be taken into account: a)what is the purpose of the law that has been infringed and whether rejecting the claim would enhance that purpose b) any other relevant public policy on which the denial of the claim may have an impact c) whether the denial of the claim would be a proportionate response to the illegality.

The approach adopted in of Patel v Mirza demonstrates a shift from a rigid approach to a more flexible one which takes into consideration the peripheral circumstances of the case and is capable of producing more reasonable and pragmatic results.

Although the case of Patel v Mirza has been invoked in several first instance court decisions in Cyprus, to some of which, the invocation was indeed successful, it is apparent that the dominant approach regarding the  application of the illegality defence remains the one established by Holman v Johnson and Tinsley v Millingan. Of course, the fact that the Cyprus Court of Appeal has not yet been given the chance to apply or make holistic reference to the case of Patel v Mirza plays an important role to the reproduction of the strict approach established by the “reliance test”.

What is certainly inarguable is that the case of Patel v Mirza which has shown the “way forward” to a more liberal approach has not been overlooked by the Cyprus Courts. What remains to be seen is how this approach will affect and re-shape the application of the “illegality defence” in Cyprus law.

Follow Ioannides Demetriou LLC on LinkedIn for more articles by our lawyers, news and updates.

Navigating Trust Litigation Safely: Understanding Beddoe Orders

Posted on | by Paschalis Paschali

Trustees play a crucial role in managing trusts, ensuring the best interests of beneficiaries are upheld while navigating legal complexities. However, when trustees face litigation, the potential for personal liability can be a daunting prospect.

Indemnity out of the trust fund or personal liability?

Although the general rule of trust law is that a trustee is entitled to be indemnified out of the trust fund for any expenses or liabilities properly incurred on behalf of the trust, this general principle is only applicable when the trustee is acting properly and reasonably. Therefore, trustees may lose their right to protection from liability if it is found that they have brought, defended or continued proceedings unreasonably. As the trust lacks distinct legal identity, the proceedings typically involve actions either initiated by or directed against the trustee in their capacity as such and therefore trustees often litigate at their own risk as to costs.

Enter the Beddoe Order, a legal mechanism designed to protect trustees from such risks while safeguarding trust assets.

What is a Beddoe Order?

Named after the landmark case Re Beddoe (1893) 1 Ch 547, a Beddoe Order allows trustees to engage in legal proceedings in their capacity as trustees, ensuring that they will be reimbursed from the trust fund for any expenses incurred in the litigation. This order effectively shields trustees from personal liability and covers both the trustees’ own costs and the costs trustees are ordered to pay to third parties.

The primary reason for trustees to seek a Beddoe Order is to mitigate the personal financial risks associated with trust-related litigation. Without such protection, trustees could find themselves personally liable for legal costs if the court later deems their actions unjustified or not in the best interests of the trust.

Procedure for a Beddoe application

A Beddoe application should be brought by the trustee, before the latter embarks on any litigation. The application would normally be brought in separate proceedings by the alternative procedure provided by Part 8 of the New Civil Procedure Rules and pursuant to the provisions of the Cyprus International Trusts Law no. 69(I)/1992 as amended, which enables a trustee to seek the Court’s directions as to how they will act in relation to a particular matter.

The Court assesses the arguments presented by the trustee and any other parties to the Beddoe application, e.g. the beneficiaries, to determine whether initiating, defending, or continuing the underlying proceedings serves the overall interests of the beneficiaries. This decision involves discretionary judgment, with the Court having the freedom to consider any relevant factors. Specifically, the Court considers aspects such as the anticipated outcome and costs of the underlying proceedings, as well as the proceedings’ value to the trust.

Appropriateness of a Beddoe Order

However, a Beddoe application is not appropriate in all types of trust disputes. As per the distinction deriving from Alsop Wilkinson v. Neary [1996] 1 WLR 1220, there are three types of trust litigation:

(a) A third party dispute between trustees and third parties, for example for breach of contract between the trustee, in their capacity as trustee, and a third party.

A Beddoe application is more standardly used in third party disputes where in the normal course of events, a trustee acting reasonably would not bear the costs of the litigation personally.

(b) A trust dispute, namely a dispute concerning the trust and the trust assets. A trust dispute can be either ‘‘friendly’’ or ‘‘hostile’’.

Friendly claims are those who are deemed to be brought for the benefit of the trust fund as a whole and usually involve questions as to the proper construction of the trust instrument and questions arising in the course of the administration of the trust. Beddoe applications are considered appropriate in cases of friendly trust disputes.

On the other hand, hostile claims are usually third party claims alleging for example that trust assets should never have formed part of the trust fund or challenging the validity of the trust. A Beddoe application is rarely appropriate in the case of hostile trust disputes because the Court would first need to resolve the underlying dispute before deciding whether it is appropriate to determine the costs in advance.

(c) A beneficiaries dispute, i.e. a dispute between the trustee and one or more beneficiaries stemming from the trustee’s actions in administering the trust, for example, a beneficiary’s claim for breach of trust or for failure of the trustee to exercise their discretion or their duties.

As in the case of hostile trust disputes, by applying for a Beddoe Order in a beneficiaries dispute, the trustee is considered to be asking the Court to pre-empt the resolution of the underlying dispute and therefore, the appropriate course in such cases is to resolve the underlying dispute before determining the costs.

Can a trustee obtain Beddoe relief retrospectively?

Nevertheless, as it was decided in Blades v. Isaac [2016] EWHC 601 (Ch), the trustee’s failure to seek a Beddoe Order before embarking in litigation, does not prevent them from requesting a Beddoe Order and being indemnified from the assets of the trust at the end of the proceedings, once the issues at stake have been clarified.

As trust law evolves, the role of Beddoe orders continues to adapt to new challenges and legal interpretations. Recent developments in the UK and other common law jurisdictions indicate that courts are willing to grant Beddoe relief to trustees, provided that trustees act in the best interests of the trust overall when navigating legal proceedings and suggest an increased emphasis on transparency and accountability in trust administration.

Conclusion

Although in all common law jurisdictions, seeking for Beddoe relief is common practice, Cypriot courts have not yet thoroughly addressed the issue, possibly because of specific indemnity clauses in trust deeds. However, trustees should consider prudent to forego a Beddoe application only in circumstances where they already possess a distinct indemnity, specifically granted vis-a-vis the litigation in question. In the complex landscape of trust administration, Beddoe Orders serve as a crucial tool for trustees to navigate litigation safely while protecting trust assets and beneficiaries’ interests. By understanding the significance of Beddoe Orders and seeking them when necessary, trustees can fulfill their duties with confidence, without risking personal liability.

Ioannides Demetriou LLC: Top Tier Firm in the Legal500 EMEA 2024 rankings

Posted on | by Paschalis Paschali

March 2024: IOANNIDES DEMETRIOU LLC has achieved top honours in The Legal 500 EMEA 2024 Rankings.

With top rankings in Banking and Finance, Commercial, Corporate and M&A, Dispute Resolution, Real Estate and Construction, and EU and Competition, our people also received notable recognitions for which we are proud.

“The law firm of Ioannides Demetriou LLC has exceptional associates and partners. The associates of Ioannides Demetriou have extensive legal knowledge, are always eager to assist, prompt in their turnaround and a team with qualities that anyone is glad to work with.”

Chairman Pambos Ioannides is in the Hall of Fame for Corporate and M&A, a Leading Individual for Dispute Resolution, and Recommended for Banking & Finance, EU & Competition, and Real Estate and Construction.
Managing Director Andrew Demetriou is in the Hall of Fame for Real Estate & Construction, Dispute Resolution, and Recommended for Corporate and M&A, EU & Competition.
Partner Christina Ioannidou, is a Leading Individual for Banking & Finance, and Recommended for Corporate and M&A, Dispute Resolution, and EU & Competition.

Next Generation Partners: Katerina Hadjichristofi, Zoe Christou, Anna C. Christou, Savvas Yiordamlis, Theo Demetriou

Recommended Lawyers: Christos Frakalas, Demetris Kronides, Anna Christou, Nicolas Panayiotou, Elias Demetriou

Rising Star: Evie Constantinou

Note from the Editor at The Legal 500 Europe, Middle East and Africa (EMEA), Ella Marshall: “The EMEA guide provides researched coverage of over 80 countries and over 2,700 ranked law firms. Law firms pay nothing to participate and so we are free to make ranking decisions on merit alone.

Our research is conducted annually, providing a detailed qualitative assessment of various factors including work conducted by law firms over the past 12 months and historically; experience and depth of teams; specialisms and ancillary services; and, importantly, opinions of law firms’ clients – each year, The Legal 500 series contacts over 300,000 clients globally to obtain feedback on which law firms meet the criteria required by today’s in-house counsel and business leaders, wherever in the world their work takes them. All of this is used to benchmark each law firm versus competitors in the practice area in question.”

For more information contact us here.

The abolition of the UK’s non-dom regime – Should UK non-doms consider relocation to Cyprus?

Posted on | by Paschalis Paschali

The abolition of the UK non-domiciled (or non-dom) status in the last UK budget marks the end of an era for the UK’s tax system. It might also be a game-changer in global mobility as many UK resident non-domiciled individuals might seek to relocate to other jurisdictions in order to shield their overseas earnings from taxation. One such jurisdiction could be Cyprus.

What are the UK’s non-dom rules?

Broadly, non-doms are individuals who are resident in the UK, but who claim that their domicile, being the centre of their personal and financial interests, is outside of the UK. Crucially, hitherto, a non-domiciled individual who was UK tax resident was broadly taxed on income and gains on a remittance basis only by contrast to a UK tax resident and domiciled individual who was taxed on income and gains on a worldwide basis, irrespective of remittance. The UK rules changed a few years ago whereby the non-dom status became time limited and, in fact, after a number of years, a hefty remittance basis charge was levied in order to benefit from the exemption. Nevertheless, it still remained an attractive (optional) regime for high net worth individuals with foreign earnings.

Following last week’s UK budget, the non-dom regime will be abolished from 6 April 2025. In its place, the UK government has introduced a new residence-based regime taking effect from April 2025. What is crucial to note is that the new foreign income and gains regime will be relevant only as far as new tax residents are concerned. This is because under the new regime, individuals who have been non-UK tax resident for at least 10 consecutive years will, regardless of domicile status, be eligible to use the new regime for four years.

Very importantly, under the new regime, non-UK income and gains will not be taxable in the UK and can be brought (i.e. remitted) to the UK without UK taxation during an individual’s four-year eligibility period. From the fifth year of UK tax residence onwards, an individual will be chargeable to UK income tax and capital gains tax on worldwide basis.

It would appear that the new regime will apply to all individuals becoming tax resident in the UK after not being tax resident for 10 consecutive years, irrespective of whether they are UK domiciled. As such, this new regime is likely to be very attractive to (UK) expats who decide to return to the UK.

Although Cyprus has many UK expats, as explained in this newsletter, Cyprus also has a very attractive non-dom regime. Therefore, it is unlikely that UK expats living in Cyprus would relocate to the UK just to benefit from the new regime, as many of the benefits of this regime are essentially replicated in Cyprus’ non-dom regime and for 17 years as opposed to the four years provided for by the UK non-dom regime.

What is likely to happen now is a competition between countries with preferential regimes for high net worth individuals to attract UK non-doms who will no longer benefit from the UK tax regime.

Cyprus is such a jurisdiction with an attractive system overall, combined with special privileges to non-domiciled tax residents.

The concept of domicile in Cyprus law originates from the Wills and Succession Law (Cap 195), which is based on English law. This law provides that every person has a domicile of origin or a domicile of choice. An individual’s domicile of origin is that of his/her father’s domicile (at birth). A person acquires a domicile of choice by establishing his home at any place with the intention of permanent or indefinite residence therein. The domicile of origin prevails and is retained until a domicile of choice is in fact acquired. Under the Special Contribution for Defence Law, a non-domiciled individual may be deemed as domiciled in Cyprus if he/she has been a Cypriot tax resident for at least 17 out of the last 20 years prior to the relevant tax year. This means that Cyprus’ non-dom privileges are available for 17 years.

But what are these non-dom privileges?

The combined application of Cyprus’ tax laws (i.e the Income Tax Law and the Special Contribution for Defence Law) allows Cyprus tax resident individuals who are not domiciled in Cyprus to be exempt on their worldwide dividends and interest, whether remitted to Cyprus or not. It is noteworthy that the exemption applies even if the dividends and interest have a domestic source (i.e. they are derived from Cyprus). There is also an exemption from the special defense contribution tax for rental income (but income tax is payable).

In addition to these privileges, the Cyprus tax system has other advantageous features for tax residents in general, whether domiciled or not.

For example, under Cyprus’ Capital Gains Tax Law, capital gains tax is only imposed on the sale of immovable property situated in Cyprus, and for the sale of shares in companies in which the underlying asset is immovable property situated in Cyprus. There is no capital gains tax in Cyprus for any other disposals. This means that the disposal of any other securities (shares, bonds, tradable contracts etc.) are not subject to tax in Cyprus.

Τhere is also a special tax regime for foreign pension income, which is exempt from tax up to €3,420 per year and taxed at only 5% above that threshold.

Furthermore, Cyprus does not have any inheritance tax or gift tax. Again, these rules are applicable to all Cyprus tax residents – whether domiciled or not.

It should be pointed out that dividends and interest received and pensions are subject to 2.65% General Healthcare System Contributions (GESY). However, this is capped so that for every natural person, the total maximum annual amount on which contributions will be paid is €180,000. This means that the maximum annual amount of GESY contribution levied is €4,770.

Another important tax exemption available to all Cyprus tax residents (whether domiciled or not) is the exemption on income from services rendered outside of Cyprus for more than 90 days in a tax year. The services must be rendered to a non-Cypriot tax resident employer. This, combined with the 50% exemption rule for individuals taking up employment in Cyprus (subject to some other conditions) makes relocation to Cyprus a very attractive option for UK non-doms who wish to explore other jurisdictions.

Of course, in order to access these benefits, as a non-dom or not, it is a prerequisite to become tax resident in Cyprus. For an individual to become tax resident in Cyprus, he/she must be resident in Cyprus for 183 days in the relevant tax year and must not reside more than 183 days per year in another jurisdiction. There is also a quicker route to becoming tax resident in Cyprus under the 60-day rule. Under this rule, an individual must spend at least 60 days in Cyprus in the relevant tax year and must not spend more than 183 days in another jurisdiction. The individual must also maintain a permanent home in Cyprus (owned or rented) and must carry on a business in Cyprus or be employed in Cyprus or hold an office with a tax resident of Cyprus during the relevant tax year.

On the basis of the 60-day rule, it is relatively easy to establish tax residence in Cyprus and obtain the non-dom status, if the aim is to access the specific privileges attached to this status.

Whether or not the abolition of the UK’s non-dom regime will lead to an exodus of high net worth individuals from the UK remains to be seen.

It is worth pointing out however that even before the changes to the UK non-dom regime were abolished Cyprus has for a long time now offered an advantageous tax regime for individuals wishing to take the relatively simple steps required to relocate their residence/domicile to Cyprus.

For information on any of the issues raised in this newsletter, please get in touch with us and note that working closely with our associated corporate services provider Nobel Trust we are able provide the full range of advice and services for anybody wishing to be advised as to the benefits of considering Cyprus as a replacement for UK non-dom status.

The regulation of the content of B2C contracts under Cypriot contract law

Posted on | by Paschalis Paschali

Effective consumer protection is an area still in the earliest stages of its development in the Cypriot legal system. Prior to the adoption of Directive 93/13 which provided a substantive test of unfairness and which regulated the content of business contracts through ensuring that unfair terms not be considered binding to consumers, the Cypriot legal system did not provide for a level of consumer protection through statutory or case law. In essence, no measures existed aimed at protecting consumers against contract terms that had not been individually negotiated by consumers in advance and which in turn could grant a considerable advantage to businesses.


Such terms often come in the form of exclusion clauses which can exclude or restrict liability, make the liability or its enforcement subject to restrictive conditions, or exclude or restrict a person from pursuing a right or remedy. As the characteristic of an unfair term is one which increases the number or the difficulty of a party’s obligations, even a force majeure clause may come to be considered unfair if intentionally worded vaguely. If a seller can unilaterally determine a force majeure clause for example, then what is to prevent them from defining a reasonably foreseeable phenomenon as grounds for the removal of liability? Where standard form contracts were established to facilitate commercial transactions and better define the rights and obligations of the two parties, a unilateral approach to the definition of these terms by sellers would necessarily come at the cost of the consumer, who was faced with either accepting these terms or be deprived of the sought goods or services.


Prior to Directive 93/13, Cypriot consumers only had recourse to general principles of contract law and primarily procedural safeguards provided by the Contract Law, Cap. 149 i.e. the key law governing contracts in Cyprus. However and while generally sufficient, Cap. 149 was inadequate in providing the necessary tools in dealing with unfair contract terms, making the implementation of Directive 93/13 necessary for enhanced consumer protection.

Procedural Safeguards of Cap. 149


It could be argued that, in relation to regulating the use of unfair terms, the common law of contract is less concerned with the substance of the contract and more so with the procedure leading to its conclusion. If no illegality is found in what preceded the conclusion of the contract, which could in any way impact the will of the parties to be bound in contract, common law courts would hesitate in intervening since the determination of the substance of the contract remains, based on the principle of privity of contract, within the exclusive competence and autonomy of the parties.


As such, section 13 of Cap. 149, with its emphasis on the concurrence of wills, established that consent is considered a central concept of contract conclusion. If consent is considered to be given “freely”, then the contract is to be respected. With the intention to ensure this, section 14 of Cap. 149 codified a number of principles in order to safeguard that the parties’ consent is “free”, which include provisions on coercion, undue influence, fraud, misrepresentation and mistake.


Yet, beyond the rules established in section 14 emphasizing procedural fairness, Cap. 149 did not provide the necessary tools for examining the substantive unfairness of contract terms. Contrarily, while the Indian Contract Act introduced similar procedural rules, Indian courts also made use of the public policy exception under their section 23 (identical to section 23 of Cap. 149) to strike down contracts whose terms were labelled as contrary to public policy, thereby invoking the illegality of the contract’s object or consideration.


In conclusion, Cypriot law follows the general position of English contract law, where the latter has long taken the view that acceptance of the principles of freedom of contract, the binding force of contracts and the lack of a general principle of good faith and fair dealing precludes the review of the fairness of either the contract as whole or of its particular terms. This can most notably be seen in the instance of contract formation. While a promise could not be considered valid without the corresponding consideration, the acknowledgment of an inadequate or nominal consideration signifies that a substantive inequality of bargaining power is not seen as a ground for a vitiation of a contract.


As regards the fairness of particular contract terms, the common law approach can be illustrated most explicitly in its acceptance of the validity of exemption clauses. That is, when once agreed between the parties, knowingly or otherwise, these clauses can effectively exclude liability both in contract and in tort, severely impacting the balance of rights and obligations between the parties. However, beyond a favorable interpretation of the contract in favor of the weaker party in instances of inequality of bargaining power but also through the use of the contra preferentem principle in instances of ambiguity in interpretation of an exclusion clause, and save in instances of a fundamental breach of contract, the Cypriot contract law tools seemed inadequate in properly regulating the use of unfair terms.


Prior to the transposition of Directive 93/13, Cypriot courts had lacked the legal tools to confront the challenges that came with standard form contracts and in particular seemed unwilling to examine the parties’ initial allocation of risk, even if it was done unilaterally and in a standardized manner by one of the contracting parties. Instead of focusing on the pursuit of mutual assent, the courts were content with the finding of the external communication of intention by the parties through their signatures to the contract. Since both parties seemingly gave their consent to be bound by the contract, Cypriot courts appeared hesitant in interfering with its individual terms, beyond through the use of the above mentioned procedural safeguards in instances where the parties consent to be bound could be impacted. These legal circumstances are what justified the need for the implementation of Directive 93/13. It provided courts the ability to control unfair terms in consumer contracts, though the granting of discretionary power as to the interpretation of the substantive unfairness of contract terms through the control of their content. However, while there is still very limited Cypriot case law applying the Directive’s robust two-tiered unfairness test, it remains to be seen if future applications of this test by the Cypriot courts can promote effective consumer protection or if additional national legislation is required to this end.

–> Contact us here for any information on how we can assist you with the application of Directive 93/13 to your consumer contracts